Irriterapia

“Minbizia duzu”. Bi hitz soil dira, baina hitz horiek entzun dituztenen biziak goitik behera aldatzen dituztenak. Sarritan, gaitza ‘heriotza’ hitzarekin hertsiki lotua dihoa, eta minbizia euren erraietan sufritzen dutenak behera etortzen dira. Eta, zer esanik ez, afektatua haur bat denean.

Haurrak minbizia duela jakiten duten une beretik, mundua gainera erortzen zaie guraso eta senideei. Momentu horretatik aurrera, lehenengo ‘shock’ egoera gainditu ostean, milaka galdera hasten dira euren kontzientzia inguratzen. Zer egin? Nola egin aurre honi? Umeari egia esan ala ez?

Kimioterapia, erradioterapia, dieta makrobiotikoa… Tratamendu ugari daude gaixotasunaren aurka. Batzuetan eragina dute, beste batzuetan ez. Dena den, bada tratamendu berri bat, gainontzekoen eraginkortasun-probabilitatea igotzen duena. ‘Kulturaterapia’ delakoaz ari gara.

Ez pastillarik, ez X izpirik, ez produktu kimikorik. Errezeta bakarra irribarrea da. Tratamendu berritzaile horretaz arduratzen dira, beste batzuen artean, ASPANOGI eta Katxiporreta elkarteak.

Hamahiru urtez etengabe lanean

ASPANOGI 1996. urtean sortu bazen ere, elkarte gisa bi urte beranduago hasi zen lanean, minbizi kasuak zituzten lau familiarekin. Hamahiru urte beranduago, 149 familiari ematen diote zerbitzu. Gipuzkoa osoko familiak artatzen ditu, azkenaldian Bizkaiko kasuren bat edo beste duten arren.

Sei kidek osatzen dute elkartea. Horietatik guztiek (batek izan ezik) minbizia gertutik sufritu dute, euren senide eta seme-alabek gaitza jasan dutelako. Esperientzia dutela profitatuz, beraiengana jotzen duten familiak orientatzen dituzte eta aholku ematen die.

Elkartearen metodologia

Guraso eta senideek galdera eta zalantza asko izaten dituzte minbiziaren inguruan. Askok minbizia heriotzarekin erlazionatzen dute zuzenean, eta pesimismoan erortzen dira. Hori gerta ez dadin, ASPANOGI elkarteko gizarte-langileak, Nekane Lekuonak, elkarteak berak zer zerbitzu eskaintzen dituen azaltzen du:

“Gurasoek denbora bat hartzen dute gertatutakoaz hausnartzeko, eta gero gurekin biltzea onartzen dute. Beraiekin hitz egiten dugu, baina askotan hitzak ez dira nahikoa, beraiek bere seme-alabengan beste inorengan pentsatzen dutelako. Hortaz, elkarteari buruzko informazioa biltzen duen karpeta bat ematen diegu, eta sesio ezberdinak antolatzen ditugu, gurasoei trago txar hori gainditzen laguntzeko. Aholku ere ematen diegu, baina arlo medikoan ez gara sartzen”.

Nekaneren aburuz, gurasoek egin dezaketen okerrena “minbizia zuzenean heriotzarekin uztartzea” da.  “Askotan umeak gutxietsi egiten ditugu, baina oso azkarrak dira, eta guk uste baino askoz gauza gehiagoz jabetzen dira. Inguruan jarrera ezkorra sumatzen badute, eurek kutsatu egiten dira, eta atzerapauso garrantzitsua ematen dute euren borrokan”. 

Hamahiru urtez lanean, hamahiru urtez borrokan

Gaur egun zerbitzu ugari eskaini eta Gipuzkoan nahiko errotua egon arren, elkartea hutsetik hasi zen gaur egun izatera iritsi dena eraikitzen. Elkarteko langile administratibo den Conchi Guereñok hasieran ez zutela “ezer” gogorarazi du, eta “oso argi” daukatela orain arte lortutako guztia “borrokatuz” erdietsi dutela.

“Guregana jotzen duten familia berriek dena eginda jasotzen dute, uste dute elkartea beti izan dela horrelakoa, baina hori ez da horrela. Oraindik baditugu gauzak hobetzeko, baina orain arte lortutakoa ez da gutxi”, gaineratu du Guereñok.

Hamahiru urte hauetan hainbat lorpen erdietsi ditu elkarteak: lehen ospitalera telebista, bideojokoak eta entretenitzeko gauzak beraiek eraman behar zituzten; orain, telebista doakoa da eta haurrentzako gela berezi batzuk lortu dituztenez, hobeto antola dezakete guztia.

Kanpo-faktoreak

Elkarteak guraso eta haurrei ahal duten gehienean laguntzen die, baina badaude kontrolatu ezin dituzten faktore batzuk. Horietako bat da haurraren ikastetxean egoerari aurre egiteko modua. Askotan zentroek elkartera hots egiten dute aholku eske. Landaberri ikastolako irakasle den Arantxa Sarobek horrela egingo lioke aurre egoerari:

“Nik zorionez ez diot horrelako egoera bati aurre egin behar izan orain arte, baina noizbait tokatuko balitz ahalik eta normaltasun handienaz eramaten saiatuko nintzateke. Haurra beti bezala tratatu, eta ez ikusarazi gaitz hori edukitzeagatik berezia denik. Gelakideei egia esango nieke, haurrak denbora bat igaro beharko lukeelako klasera etorri gabe, eta bere lagunak berehala konturatuko lirateke zerbait arraroa gertatzen ari dela”.

Harreman emankorra

‘Katxiporreta’ elkartea, berriz, Pirritx eta Porrotx pailazoek osatzen dute beste batzuen artean. 2000. urtean jarri ziren harremanetan ASPANOGIrekin, Jose Mari Agirretxe (Porrotx) lasartearraren bitartez. Agirretxe ikuskizun bat eskaintzera joan zen Donostiako ospitalera, eta bertan haurren minbiziaren aurkako elkarteko kideekin topo egin eta hauek euren proiektua esplikatu zioten.

Hortik aurrera, etengabekoa izan da bi elkarteen arteko harremana. Katxiporretakoek ‘Eskerrik asko’ ekimena sortu zuten, minbizia zuen 14 urteko nerabe batean oinarrituz. Dena den, hori izozmendiaren tontorra baino ez da, agerian dagoena, baina ur-azpian geratzen dira elkarlanean igarotako ordu ugari. 

Ez pastillarik, ez X izpirik, ez produktu kimikorik. Errezeta bakarra irribarrea da. Hori da gaixotasunari aurre egiteko lehenengo pausoa, inpotentziari irribarre bat irabaztea. Irribarre batekin, aldaparik gogorrenak ere igotzen direlako.

Bide batez, artikulu hau argitaratzearekin batera sasi-irakurle guztioi 2012.urte ezin zoriontsuago bat opa dizuet. Diotenez, hau izango omen da gizateriaren azkena. Hortaz, badaezpada ere, gozatu urte berriaz eta bizi egun bakoitza azkena izango balitz bezala.

Zuek ere urte berri ezinhobea izan dezazuela. Egunerokotasunak ez zaitzatela irentsi, ez zaiteztela zulo beltzean murgil. Ez eman amore, ez errenditu, segi borrokan. Zuen aurpegi onena mantendu, eta ez tristetu mahatsak ospitalean jan behar badituzue. Kontua mahats horiek jan ahal izatea baita, une txarrak ere bizitzen jakitea, eta garai onak beso zabalik hartzea. Iritsiko baitira horiek ere. Bien bitartean, ez etsi, bidelagun ezinhobea baitaukazue: irribarrea. Zenbat eta dizdiratsuagoa eta zabalagoa, hobe. 

(Re)Cortes Generales

La siguiente medida de Rajoy será cambiar
el logo de su partido: tijera por palomas

Oscuras épocas se ciernen sobre Españistán. Empezando por el cambio de Gobierno, en el cual el PP (Peseteros Populares) asume la complicada coyuntura actual. La primera medida ha sido convocar del reino de la austeridad las afiladas tijeras, con las que Rajoy y compañía tratarán de poner punto y final a la crisis económica que tantos quebraderos de cabeza está provocando. Para ello, como no, los de siempre tendrán que apretarse todavía más el cinturón, casi hasta que les salga el estomago por la boca.

De mientras, en los dos órganos (cada cual más importante, cómo no) que constituyen el Congreso han celebrado navidades anticipadas. Debido a la responsabilidad que requieren sus cansados cargos, todos los diputados y senadores han sido agraciados (agarraos a la silla) con los siguientes 'regalos': línea ADSL en su domicilio, un iPhone 4S o una Blackberry (a elegir), un ordenador portátil (de la marca Apple), un iPad 2 y un ordenador 'de mesa' en sus despachos. Y todo esto a cuenta de todos los habitantes de Españistán. Debido al esfuezo extra que ha tenido que hacer Papá Noel, los números de su cuenta son ahora más rojos que su indumentaria. El resto de la población se ha tenido que conformar con carbón. Y de la marca Eroski.

El iPad2, una de las 'golosinas' que
recibirán diputados y senadores

En estas fechas en las cuales el deporte nacional es hincharse a comer y a beber, la báscula de los diputados apenas sufre alteraciones. ¿A qué se debe ésto? Pues a la ya conocida Dieta de los diputadillos. Es decir, que no engordan ellos, sino sus bolsillos. Comparada con ésta, la dieta Dukan o como se diga es una auténtica farsa (si ya no la es).

Fijaos que dimensiones adquiere la navidad anticipada de los diputados y senadores que hasta los de Intereconomía se han quejado. La panacea.

Lo peor de todo es que esos regalos que reciben tanto diputados como senadores son pecata minuta. No me pongo a analizar el pellizco que se llevan con sus sueldos y dietas porque me daría un cólico nefrítico. Tal vez en otra ocasión, ya que con los niveles de grasas saturadas y azúcar a tope, además de ser seguidor de la Real Sociedad, mi pobre corazón no aguantaría tales sobresaltos.

Eso es lo que vivir en un país como Españistán, donde para ser barrendero se necesita opositar y para ser ministro ni siquiera hay que pasar un triste test psicológico. Como diría el sempiterno Manuel Fraga, Spain is different.

"Teknologia berriek gero eta presentzia handiagoa dute hezkuntzan"

«Garai batean ez genituen egun ditugun baliabide teknologikoak, ezta gutxiagorik ere». Josu Garmendia Landaberri ikastolako zuzendariaren hitzak dira. Teknologiaren berriek eragina dute irakaskuntzan ere. Aurrerapen horiek oso nabariak dira bere mahai gainean: lehen ia kabitu ere egiten ez ziren paper pilak desagertu egin dira, ordenagailuengatik ordezkatuak izan dira. ‘Power Point fenomenoa’ indar betean da.

Elkarrizketa hasi baino lehen ‘Power Point’ bat lantzen ziharduen zuzendariak; gurasoek euren seme-alabak euskaraz hezteko irizpide eta jarrerei buruzkoa, hain zuzen. Teknologia aurreratuena edo metodo tradizionalak erabili euskararen erabilera sustatzeko, bi bideak dira zilegi. Zuzendariaren arabera, argi dagoena da gurasoaren papera funtsezkoa dela zeregin horretarako.

Non hasi zen zure ibilbide profesionala?

Oso urrutira joan gabe, hemen bertan hasi nuen nire ibilbide profesionala, Landaberri ikastolan. Gaur egun ere zentro horretan dihardut lanean, zuzendari gisa. Irakasle bezala ere aritu naiz hainbat urtetan.

Bai zuzendari bezala bai irakasle bezala jardun duzu; bi esparruetan duzu esperientzia, beraz. Zerk ematen dizkizu buruhauste gehiago, zure mahai gainean pilatutako txostenek ala ikasleek?

Zuzendaritzak ematen dizkit buruhauste gehiago, baina ez paper eta txostenengatik bakarrik. Horiek ere lanak ematen dituzte arren, gurasoen eta irakasleen kezkak ere badaude, alde batera utzi ezin direnak. Gainera, txostenak gero eta gutxiago pilatzen zaizkit, orain ordenagailuak hartu du leku hori. Irakasleen ardurak beste era batekoak dira, eramangarriagoak. Aitortzen dut lasaiago bizi nintzela irakasle bezala.

Irakasle lanbideari helduz, kalean bolo-bolo dabil irakasle lana erraza denaren zurrumurrua, izugarrizko pagotxa denaren ustea: opor luzeak, lanordu gutxi… Usteak erdia ustel?

Bai. Hain lan erraza eta hainbesteko pagotxa balitz, sartzen dena baina oraindik jende gehiago sartuko litzateke irakasle. Ni ez naiz kexatzen, gustura hartu nuelako ogibide hori, baina egia da baita ere beste pertsona batzuekin lan egiten

dugunok desgaste psikologiko handiagoa dugula. Hori dela eta, esango nuke irakasle lana ez dela hainbesteko pagotxa. Teorian gure oporrak hiru hilabetekoak dira gutxi gorabehera, baina praktikan abuztukoak bakarrik dauzkagu. Lanorduei dagokienez, badu berezitasun bat lan horrek, besteek ez dutena: irakaskuntzan etxera eramaten da lana. Irakaskuntzan lan egiten dugunok uneoro egon behar dugu edukiak berritzen, informatzen eta gauza berriak ikasten, teknologia berriek gero eta presentzia handiagoa baitute hezkuntzan. Ni irakasten hasi nintzenean ez neukan horrelako teknologia aurreraturik, ezta gutxiagorik ere.

Aldaketa asko sumatu dituzu irakaskuntzan hasi zinenetik gaur egunera arte?

Bai, baliabideen inguruan batez ere. Garai batean ez genituen egungo baliabideak, ezta gutxiagorik ere. Esaterako, idazteko makinak bagenituen, baina multikopistarik aldiz, ez. Hortaz, kopiak egiteko arrain-kola erabiltzen genuen, ero moduan ibiltzen ginen kopia sinple batzuk egiteko. Gaur egun, kalitate oso oneko kopiak erraz eta azkar atera daitezke. Bestalde, ikasleek txikitatik ordenagailuak aurrean edukitzen hasi dira, eta arbel digitalak ere baditugu ikastetxean. Gainera, haurrak askoz ere prestatuagoak etortzen dira etxetik garai batean baino, askoz ere nozio gehiago dituzte barneratuta, eta batzuk oso ongi erabiltzen dituzte ordenagailuak; zenbaitzuk irakaslea bera baino ere iaioagoak dira. Hori gutxi balitz, gurasoen filosofia ere aldatu da, irakaslea ezberdin ikusten dute. Irakasleek orain dela 30 urte eta orain duten irudia erabat ezberdina da.

Egungo gurasoek ez al dizuete gehiegi eskatzen irakasle eta zuzendarioi?

Bai, baliteke hala izatea. Kontua da gurasoek askoz ere denbora gutxiago igarotzen dutela etxean, gizartearen eskakizunak direla eta biek egiten baitute lan. Hortaz, denbora gutxiago dute bikoteek seme-alabekin partekatzeko. Denbora falta horrek heziketan eragina du, gurasoek ez dutelako behar adina denbora euren seme-alabei eskaintzeko. Gurasoek umeekin igarotzen duten denbora hori guztiz aprobetxatu nahi dute; sarritan eztabaidak saiheste aldera nahi dutena ematen diete kasketa har ez dezaten. Gauzak behar bezala irakatsi baino, nahiago dute umeak lasai egotea. Heziketan gabezia horiek direla eta, batzuek irakasle eta zuzendariongana bideratzen dituzte eginbehar horiek. Haurren heziketan arduradun nagusiak gurasoak dira: 2 urte arte ez dituzte eskolatzen, eta eskolatuta ere ikastolan hiruzpalau ordu igarotzen dituzte, egunaren gainontzeko orduetan gurasoen zaintzaren pean daude, baita asteburuetan ere. Bai, ikastolak ere badu eragina beraien heziketan, baina lehen esan bezala arduradun nagusiak gurasoak dira. Bidegabea da ardura hori bere osotasunean ikastolaren gain jartzea.

Hezkuntza eta hizkuntza, morfologikoki oso antzeko hitzak. Hezkuntzan gurasoak dira arduradun nagusiak; eta hizkuntzan (kasu honetan euskaran)?

Gurasoek etxean oinarri bat eman behar diete umeak euskararekin ohitu eta identifika daitezen. Bi bide daude horretarako: gurasoen hizkuntza ere euskara bada, etxeko giroa euskalduna bada edo gurasoen hizkuntza beste bat bada. Lehenengo kasuan, dudarik gabe gurasoek eman behar dute lehen urratsa. Bigarren kasuan ere etxean has daiteke euskaraz mintzatzen, baina ez badu horretarako aukerarik gurasoek bidea erraztu behar diote haurrari. Horretarako, eskolaratzeko orduan eredu egokia hautatu behar dute, zaintzaile bat jarri nahi badiote euskaraz dakiela egiaztatu beharko dute, etxean TVE jarri ordez ETB1 jarri beharko dute… Gurasoen jarrera ere funtsezkoa da: haurrak euskaraz egin eta aitak edo amak hablame en cristiano esanez erantzuten badiote, ez dira gauzak ongi egiten ari.

Zer moduzko osasuna du euskarak Landaberrin? Giro euskalduna arnasten al da?

Ez guk nahi adina, baina bai. Gurasoei balore horiek helarazten saiatzen gara. Horretarako, egitasmo batzuk ditugu martxan: adibide bat jartzearren, bi eta bost urte arteko umeentzat diren kantu eta jolas saioen ikastaroak antolatzen ditugu, euskara ez dakiten gurasoentzat bereziki, hauek ipuinak kontatzen, kantuak abesten… ikas dezaten. Zoritxarrez, guraso gutxik ematen dute izena egitasmo horietan. Horiez gain, brillet txapelketak antolatzen ditugu, ipuin kontalariak ekartzen ditugu, Jose Mari Agirretxe Porrotx ekarriko dugu hirugarren hiruhilekoan, Naroa Agirre ere ekarri genuen, Zigor Lanpre DJ lasarterra ere izan zen gurean… hainbat ekintza egiten ditugu euskararen alde. Gainera, kasualitatea izango da, baina elkarrizketa hasi aurretik Power Point horietako bat egiten ari nintzen, gurasoek euren seme-alabak euskaraz hezteko irizpide eta jarrerei buruzkoa. Gaur egun ordenagailua erabiltzen dugu gauza asko antolatu eta egiteko, eta irakasleok behartuta gaude ondo erabiltzen ikastera, atzeratuta geratu nahi ez badugu bederen.

Osasun kontuekin jarraituz, Zubietako erraustegiaren lehen harria jarri berri dute. Kontuan hartuz Lehen Hezkuntzako egoitza ere Zubietan dagoela, kezkatuta al zaudete? Ba al dago arriskurik?

Hasiera batean behintzat arriskurik ez dela egongo pentsatzen dugu. Hori bai, irakasleen artean eta gurasoen artean ikuspegi ezberdinak daude gai honen inguruan, sentsibilizazio maila altua da. Ikastolak kanpoan geratzea erabaki du, ez posizionatzea, iritzirik ez ematea.

Datuen arabera, Hego Euskal Herrian 2010ean baino 307 haur gehiago matrikulatuko dira 11/12 ikasturtean D ereduan. Datu pozgarria inondik ere.

Bai, hala da. Gero eta haur gehiago matrikulatzen dira eredu horretan. Landaberrin dauzkagun 72 plazak beteta dauzkagu, hainbat ume geratu dira matrikula egin ezinik. Hori bai, horrek ez du esan nahi umeak D ereduan matrikulatzeagatik horiek euskaraz jakingo dutenik automatikoki. Hori ere kontuan hartu behar da.

Bat 'gay' bat bi dira, edozein kasutan ere

Sinbolo hauek existetzen
direnik ere ez nekien

Lehengoan, Adobe In Design programan aldizkaria bukatzen ari nintzela, gauza batetaz ohartu nintzen. 'Momentu erromendikoak' izeneko artikulu bat idazten ari nintzen, eta testuari kolore apur bat emateko argazkiak sartzea otu zitzaidan. Hori dela eta, artikuluak mendian aurki daitezkeen pikaderoekin erlazioa zuenez, sexu-harremanak irudikatzen dituen argazki bat sartu nuen: arraren sinboloa eta emearen sinboloa elkarlotuta agertzen den bat.

Orduan, nire neskak esan zidan ea zergatik jarri nuen arra eta emea uztartzen dituen argazki bat. "Ez al dute ba bi gizonek edo bi emakumek sexu-harremanak izateko eskubide bera? Argazki hori jartzen duzun une beretik gero eta handiagoa den jende multzo bat diskriminatuko duzu". Begiak ireki zizkidan, arrazoi zuen. 

Jende askori oraindik min ematen dio begietan sexu bereko bikote bat elkarri musukatzen ari direla ikusteak, edo kaletik lasai-lasai paseatzen ikusteak. "Hamaika ikusteko jaioak gara!", esaten dute askok. Gazteek barre egiten dute, bikotearekiko trufak eta isekak plaza osoan entzuten dira. Auskalo, beharbada hirugarren pisuan bizi den atsoak udaltzainei deitu die. Homosexualekiko eta herriko jaietako kontzertuen zaratagatiko kexak entzuteaz aspertuta daude udaltzainak, euren kafea bukatzen duten bitartean. Eguneroko erronda egiteko ordua da.

Robert L. Spitzer

Bien bitartean, herriko anbulategian medikua iletik tiraka ari da. Hamaika liburu kontsultatu ditu dagoeneko, baina ez du inondik homosexualitatearen aurkako gaitzaren sendabiderik aurkitzen. Are gehiago, ez du gaitzik arriskutsu eta kutsakorrenen artean topatzen. "Robert L. Spitzer madarikatua! Arrazoi zuen nire lagun psikiatrak bere liburua erostea gomendatu zidanean. Ziur berak badakiela nola sendatu gaitz izugarri hau". Spitzer nor den ez dakizuenontzat (nik ere oraintxe deskubritu dut), Columbiako Unibertsitateko (New York) psikologia irakaslea da, eta orain dela hamar urte plazaratu zuen ikerketan homosexualitatea gaixotasun bat dela esaten zuen, sendagarria, hori bai. 

Bere luxuzko etxeko sofan eserita dago handi-mandia, petrolio enpresa garrantzitsu baten jabea. Egunkaria irakurtzen ari da. Herriko kronikan homosexual bat bortizki eraila izan dela irakurri du. "Besterik ez dute merezi, horiek klase baxua baino oraindik ere beherago daude. Horrelako gaitzak beti jende apal eta mesprezagarriaren atea dute jotzen". Handi-mandiak sakelak billetez beterik dauzka, baina garuna hutsik. Ez daki inoiz existitu izan den jeinurik handienetako bat, Leonardo Da Vinci, homosexuala zela. Da Vinciz gain, beste hainbat ospetsu ere bere sexu berdineko gizon eta emakumeek erakartzen dituzte. Horien artean, Jodie Foster, Barney Stinson edota Elton John. Homosexualitatea ez da ez gaitza, ezta soilik jende apal eta umilaren kontua ere. Pertsona guztiak dira berdinak, eta guztiek dute eskubidea edozein sexuko inor maitatzeko, eta maitatuak sentitzeko ere.

Ismael Urzaiz

Futbol talde handi bateko kirol zuzendariak bere jokalaririk onena saldu berri du. Kazetariak marrazoak bezala ari zaizkio haginka, odolusten. Entrenatzaileak hamar dei egin dizkio dagoeneko azalpenak eskatuz. Presidenteari jaten ari zen txuletaren hezurra zintzurrean geratu zaio eta ospitalean dago. Dena den, kirol zuzendaria lasai dago. Arratsaldean emango duen prentsaurrekoan azalduko ditu eragiketaren arrazoiak. "Homosexuala da sasifutbolari madarikatu hori. Arratsaldean bere ibilbidea lurpean geratuko da, eta ni zeruraino igoko naiz". Jokalaria saltzeagatik eskuratu duen diruarekin, entrenatzaile berri bat fitxatu gura du: Rudi Assauer. Entrenatzailearen ustez, homosexualek ez dute lekurik futbolean. "Horrela pentsatzen duten profesionalak behar ditugu gure taldean. Horrelako entrenatzaile batek ez du preziorik", pentsatzen du zuzendariak. Dagoeneko erretiratua dagoen Ismael Urzaiz aurrelaria ere homosexuala da, eta azken hamarkadako aurrelaririk onenetakoa izan da Espainiako Ligan. Ehun gol baino gehiago sartu ditu bere ibilbidean zehar.

Irakurtzen ari zareten artikulu hau idazten ari den sasikazetariak ondorio garrantzitsu bat atera du. Mende askotan zehar 'tabu' izan den gai hori gero eta onartuago dago gizartean, baina oraindik lan asko geratzen da egiteko. Gero eta jende gehiagok onartzen du bere benetako orientazio sexuala; gero eta jende gehiago aldatzen da espaloiz. Dena den, askok ez dute nahikoa espaloiz aldatzearekin, eta hiri osoa zeharkatu behar izaten dute. Zailtasunak handik eta hemendik.

Onartzen dut Matematika eta ni ez garela lagun onak. Ziur aski, ez nuke festa bakar batera ere gonbidatuko.  Hala ere, gauza batetan erabat ados nago berarekin. Bat 'gay' bat beti dira bi, edozein kasutan ere.

'Eraiki ta iskanbila sor zazu'

Egunon denoi! Gaur Leioako Kanpuseko liburutegitik idazten ari natzaizue. Nola imaginatzen dituzue liburutegiak? Oro har, leku lasaiak, isilak eta lanerako aproposak izan ohi dira. Ziur aski horrela izango da munduko edozein liburutegitan, EHUkoan izan ezik. 

EHUko logo berria?

Sarritan komentatu izan diet klasekideei ea noizbait Campus hau obrarik gabe ezagutuko ote dugun. Urte eta erdi daramat bertan ikasten, eta oraindik ez dut egun bat bera ere igaro obren zarata desatseginik gabe. Fakultate eta ikasgela kanpoan zaratak egotea, tira, baina liburutegian egon bitartean segundoro taladro eta makinen burrunbak entzutea nahiko estresantea da. Gainera, azterketak datoz laster; estres eta urduritasun razio bikoitza denontzat. Nola ez dira izango ba ikasleon emaitzak gero eta okerragoak, liburutegia asteazkeneko azoka baino iskanbilatsuagoa bada...!

Beharbada, nire ezjakintasunak berriz ere ziria sartu dit, eta EHUren programaren barnean Obragintza Fakultate bat erantsi dute. Bestela, ezin azal daiteke nola daukadan hainbesteko buruko mina goizeko bederatziak ere ez direnean. 

Imaginatzen ari naiz jada: farmaziek ikaragarrizko negozioa egingo dute Leioako ikasleon kontura: aspirinen ekoizpena bikoiztu beharko dute. Diagnostikoa: obrek eragindako buruko min kronikoa.

Egun ona izan dezazuela denok, edo behintzat hobeto hasi dezazuela! Bestela, oroitu: koaderno eta liburuekin batera, aspirina kaxa bat sartu. Ez zaizue damutuko!

Una copa para olvidar las penas

La Real está en octavos de la Copa del Rey. A pesar del planteamiento ultradefensivo de Philippe Montanier, un gol postrero de Agirretxe certificaba la clasificación para los donostiarras, que hasta ese momento sufrieron de lo lindo para aguantar la ventaja adquirida la semana pasada en Anoeta (4-1). De este modo, el conjunto txuriurdin rompe el maleficio que se había instaurado años atrás en torno al torneo del K.O. Además de eso, el pase a octavos sirve para llegar con cierta tranquilidad al parón navideño, aunque la situación de la Real en liga deje mucho que desear.

Visto lo visto, uno no está muy convencido de si realmente el francés quería pasar de ronda. Su planteamiento ultradefensivo (6 defensas en el once inicial) estuvo a punto de jugarle una mala pasada frente al Granada, tan combativo y bregador como siempre. Los primeros minutos fueron claramente para los andaluces, que trataban de combinar por bajo para llegar al área defendida hoy por Eñaut Zubikarai. El entramado defensivo de la Real no dejaba muchos resquicios, pero en el minuto 15 el delantero Geijo mandaba el primer aviso: mano a mano frente al cancerbero realista y balón al palo.

Como dice el refrán, el que avisa no es traidor, y así lo confirmó el Granada. Cuatro minutos después del remate de Geijo, el árbitro pitaba penalti en contra de la Real, por mano del joven Iñigo Martínez (anda un poquito descentrado últimamente el chaval). El portugués Siqueira era el responsable de subir el 1-0 al luminoso. Los nervios empezaban a aflorar en los visitantes.

Los jugadores del Granada festejan el 1-0

La respuesta de la Real no llegaría hasta pasada la media hora de partido. En el minuto 33, un gran pase de Rubén Pardo (gran partido el suyo) hacia el uruguayo Ifrán provocó la primera ocasión clara para los donostiarras. El remate del uruguayo se fue alto. Dicha ocasión fue un mero espejismo, ya que el Granada siguió a lo suyo y logró poner en aprietos a Zubikarai por dos veces antes de llegar al descanso.

En la segunda parte el guión cambió un poco. A los diez minutos, un gran cabezazo de Ifrán a centro de Pardo puso a prueba a Roberto, que con una gran estirada evitó el empate. Cuando mejor estaban los realistas sobre el campo, llegó el segundo tanto del Granada, obra de Geijo, que esta vez no perdonó. Aprovechó un centro medido de Dani Benítez (Estrada tendrá pesadillas con él) para hacer el 2-0 y ponerle aún más picante a la eliminatoria. Con un gol más, el Granada pasaba a octavos.

Agirretxe, otra vez decisivo

Menos mal que la Real tiene a un gran delantero como Imanol Agirretxe en su plantilla. El usurbildarra se encargó de justificar por qué es el '9' titular con un gran gol a falta de cinco minutos para el pitido final. Con este gol, la Real ponía tierra de por medio y acababa de sentenciar a un Granada que merecía algo más. Al final, 2-1 en el partido y 5-3 en el cómputo global, favorable a los donostiarras.

De esta manera, la Real olvida las penurias de la liga con una buena copa. Dicha copa ayudará también a Montanier a digerir mejor el turrón, cosa que otros compañeros de su gremio como Manzano, Garrido o Aguirre no podrán. Y, para qué negarlo, tambien aportará una dosis de emoción a la parroquia realista, muy sedienta de triunfos y alegría en una larga travesía por el desierto. Quien sabe, quizá la Real halle el oasis allá por Mayo, aunque todavía queda un largo camino por recorrer, y muchas copas por tomar.

Entzun, eta gozatu.

Oihartzun kontua

Giro ederra izan zen atzo Zubietan. 2000 lagun elkartzea zen helburua, baita bete ere. Dantzari, kantari, monitore, ikusle eta boluntarioen artean kopuru hori erraz gainditu genuen. Lady Gagaren kanta famatuaren lelopean moratoria eskatu genuen; erraustegiaren kerik gabeko airea arnastu nahi dugula aldarrikatu genuen.
Egiari zor, moratoria eskuratzeko itxaropenak handiak ez badira ere, harro egoteko modukoa izan zen atzo Zubietan antolatu zen ekitaldia. Horrelako gehiago antolatu beharko lirateke, dudarik gabe.

Espero daitekeen moduan, ekitaldiak oihartzuna izan du komunikabideetan. Berria eta Gara kazetetako web orrialdeetan bideoren bat edo beste ikusi daiteke; baita kronika irakurri ere. Gaur, astelehena izaki, Berrian ez dugu ezer irakurtzerik izan, baina seguru biharko egunkarian aipatuko dutela. Hala egin dute Gara egunkarian, bi orriko tartea eskainiz flash mob-ari. Nire harridurarako, Diario Vascon ere hitz egin dute atzoko ekitaldiari buruz, askoz tarte laburragoa eskaini badiote ere (gutxienez aipatu dute).

Telebista piztu dut. ETB1 jarri eta, tarte batez itxaroten egon ostean, aipamenik ez. Gogaituta, katez aldatu dut. Etxeko 2.katea jarri dut, ETB2 alegia. Hor ere ez. "Oraindik goizegi da", pentsatu dut. Gaueko ediziora arte itxarotea izango da onena. Iritsi da gaua, eta emaitza berbera izan da. Minutu ziztrin bat ere ez diote eskaini flash mob-ari. Triste, ohera sartu naiz. Astelehenean zeozer ikusiko nuenaren esperantzarekin, lo hartu dut.

Baina gaur ere, ezer ez. Telebista piztu eta sofan eseri naiz, ilusioz. Denbora galdu besterik ez dut egin. Gauean, berdin. Erabat zapuztuta, kausa logikoren bat bilatzen saiatu naiz mesprezuaren zergatia aurkitzeko. Neure munduan nebilela honakoa etorri zait burura: eta, kasualitatez, EITBko agintariak erraustegiaren alde baleude?

PD: Bideoa ikusteko: http://www.gara.net/bideoak/110320_flashmob/

KaPuKo mugimendua

Badator aldizkarien munduan oihartzun handia izango duen mugimendua. Mugimendu horrek sukarra eragingo du, KaPuKO aldizkariarekiko sukarra; inor ezingo da kanpoan geratu. Hala ere, ez larritu, ez du A Gripe eta antzeko eritasunarekin zerikusirik. Aire freskoz kargatutako mugimendua, ilusioz, berritasunez eta gauzak ongi egiteko gogoz betetako mugimendua datorkigu gainera; KaPuKo mugimendua.

Galdetuko du norbaitek: zer da KaPuKO? Nondik datorkio izena?

KaPuKO KAzetaritza, PUblizitate eta ikus-entzunezko KOmunikazioko 1go mailako ikasle talde bat da. Haien klasean arnasten den giro ona profitatuz, aldizkari bat sortzea otu zitzaien urte honen hasieran, otsailean. Erantzun ezin hobea jaso zuen KAPUKO 31 taldea osatzen duten ikasleen partetik; berehala ekin zioten proiektua gauzatzeari. Beharrezkoak ziren bilerak egin dira, Unibertsitateko jendearekin hitz egin eta horiek ere oniritzia eman diote etorkizunez betetako proiektuari. Horrela jardun dute gaur arte.

Benetan harrigarria: sortu eta hilabetera 1go alea ateratzear dago. Eta zer nolako alea: Athleticeko entrenatzaile Joaquin Caparros, EITB albistegietako nazioarteko buru Mikel Reparaz eta Vendetta musika taldeko Pello Reparaz bezalako pertsonaiei egindako elkarrizketak, albisteak, erreportajeak (horien artean Cadena SERen jardunari buruz eginikoa, ezin duzue galdu!), bidaiak, errezetak, moda, zine txokoa... denetarik du aldizkariak. Eta onena etortzear dago: aldizkaria erabat doakoa da, momentuz PDF formatuan eskuragai izango duzuena. Beraien web orrira sartu besterik ez duzue izango eskuratzeko, esteka honetan klikatuz: http://www.kapukoaldizkaria.tk/

Ziur aski honaino iritsi ostean, harpidetzeko irrikitan egongo zara. Oso erraza da, aldizkariaren web orrialdean sartu eta harpidetza orria bete besterik ez duzu egin beharko. Harpidetza orrian zure izen-abizenak eta aldizkariaren PDF bertsioa zein helbide elektronikora bidaltzea nahi duzun jarri behar duzu, besterik ez. Ikusten duzunez, prozesu erraza eta konplikaziorik gabea.

Ez ezazu denbora gehiagorik galdu, egin harpidetza lehenbailehen, lehenengo alea hurrengo asteazkenetik aurrera (martxoak 23) izango baituzu eskuragarri!

Jose Mari Goenagak gure fakultatera egindako bisita - Albistea

Jose Mari Goenaga: «Ikuslearen ikuspuntutik behatuz antolatzen ditut nire lanak»

Zinema zuzendari ordiziarrak hitzaldi bat eman du Leioan, ‘Luzio’ izeneko dokumentala ardatz izanik

Iñigo Gonzalez

Jose Mari Goenaga zuzendari ordiziarrak hitzaldia eman du Leioako Gizarte Zientzietako fakultatean. Besteak beste, Luzio Urtubia igeltsero anarkistaren bizitzari buruzko dokumentala, bere ibilbide profesionala eta oraindik bukatu gabe dagoen proiektu bat izan ditu hizpide Goenagak; Kazetaritzako, Publizitateko eta Ikus-entzunezko komunikazioko 1.mailako ikasleen aurrean.

  Mota guztietako dokumentuak faltsifikatzen zituen igeltseroari buruzko dokumentala izan da hitzaldiaren ardatza. 2007an estreinatu zuten luzemetraia, eta urte horretan bertan Goya sarietarako proposatua izan zen.

  Zuzendari ordiziarrak Enpresaritza ikasketak dituen arren, «betidanik» gustatu izan zaio zinea. Gauzak horrela, 2000. urtean zine ikasketak egiten hasi zen Saroben –Urnieta-. Ikasketak bukatu ostean, 5 lagun bildu eta lan-talde bat osatu zuten, Moriarti. Egindako lanen kariaz izen ona lortzen joan, eta Irusoin taldearekin bat egin dute. Goenaga eta gainontzeko 4 taldekideak lanen egituraz arduratzen dira, eta Irusoin aldiz, proiektuak finantzatzeaz. Sahara Marathon izan da elkarrekin egin duten lehen proiektua.

  «Zortea izan genuen taldea eratzen. Lan egiterako orduan, beti boston iritziak izaten ditugu kontuan», azaltzen du Goenagak. «Proiektu horretan sartu ginenean ez genuen zinemaz bizi nahi. Egin genuen lehenengo laburmetraia ondo atera zitzaigun eta bigarrenari ekin genion. Horrela jarraitu dugu, gaur egun arte».

  Lan egiterako orduan, ikuslea «beti» hartzen duela kontuan azaldu du ordiziarrak, ikuslearen ikuspuntutik antolatzen dituela filmak. Horretaz gain, bere burua artisautzat jotzen duela azpimarratu du, ez artistatzat. Hori gutxi balitz, zine ikasketak egiten hasi zenean horretaz bizitzeko asmorik ez zuela ere komentatu du zuzendariak.

  Hitzaldia bukatu baino lehen, proiektu berri batean lanean dabilela aitortu du ordiziarrak, «oraindik bukatu gabe» dagoena. Printze Txikia du izena, eta hurrengo astean estreinatuko dute Gasteizen.

‘Luzio’, hitzaldian protagonista

Zuzendari ordiziarrak azaldu duenez,  Italiako zine jaialdi batean hartu zuten Luzio Urtubiari buruzko dokumentala egiteko ideia, zuzendari batek proposatuta. Gauzak horrela, proiektua diseinatzen hasi eta berehala protagonistarekin jarri ziren harremanetan, bere onespena jasotzeko asmoz. «Gogoan dut lehen bilerara urduri joan ginela, ez baikenekien zein izango zen bere erreakzioa. Zorionez, ideia bikaina iruditu zitzaion eta hasieratik inplikatu zen proiektuan».

  

.

Paradoxa

http://www.abcdesevilla.es/20110319/sevilla/sevi-llama-txakurra-perro-vasco-201103190002.html

A zer iskanbila sortu duen txakurraren aferak. Irainduak sentitu dira, akusatuak sentitu dira ABC kazetako kazetaria eta konpainia. Informazioaren eta kazetaritzaren printzipioak zikindu ditu akusatzaileak. Berehala esplikazioak eskatzen dituzte; "txakurra" hitza esaten duenari, IUko ordezkariari, barkamena eskatzeko exijitzen diote. Ez dute lo gustura egingo bestela. Gajoak.

Aldiz, kazeta batzuetan "presunción de inocencia" delako kontzeptua tokitan geratzen denean, inork ez du txintik ere esaten. Aldea baitago "4 ustezko ETAkide kartzelaratu dituzte" esan, edo zuzenean " 4 ETAkide kartzelaratu dituzte"; benetan ETAkoak diren edo ez jakin gabe akusatuz. Kazetaritzaren printzipioekin bat al dator hori? Horrek ez die ardura, gustura egiten dute lo gau horretan.

Paradoxa kuriosoa, inondik ere.

Hemen duzue adibidea: http://www.abc.es/20110315/espana/abci-etarras-ingresan-prision-201103151151.html

PD: Testuan "presuntos etarras" jartzen du, bai, baina ez hala titularrean. Jakina denez, titularra da albiste baten zatirik garrantzitsuena; are gehiago, zati hori baino ez da irakurtzen askotan. Atera kontuak hortik.

Musikak ez baitu bereizketarik egiten

Bai, gorrek ere musika senti dezaketelako.
http://www.youtube.com/watch?v=7jrRM7y8yHA

Hitzaurrea

Astebukaera denez, txaparik ez. Amen.